تو پر از تردیدی ، پر از رهایی ، پر از حرف های نو ، پر از پرواز ،
تو قصه ای بی انتهایی ، که هر بار که می بینمت ، هزار بار غرقت میشوم ، گمت میشوم
چشمهایت ، ترانه اند ، پر از رقص ، پر از هیاهو ، پر از بودنت
من ، هیچ ، سکوت میشوم ، گم میشوم ، تا فقط تو را ، دوباره ببینم
اونقدر توی این دنیا ، عظمتش ، وسعتش گمیم ، که هیچ هم حساب نمی یام ، با این وجود همیشه به خودمون می نازیم و ادعای برتر بودن می کنیم ، ادعا داریم و غرو
شب و هست هنوز راحت می‌خوابیم، فارغ از پیرامونی که پر از تلاطم و مرگ است،
فارغ از شرفی که توی کوچه‌ها قربانی میشه هر لحظه، فارغ از مردمی که شرف خودشون رو توی این خیابون های سیاه، جا می زارن و گردنبند مدرنیزه رو به گردنشون می ندازن و خوشحال تا ابدیتی پر از پوچی آواز می خونن،
فارغ از گیسوانی که زیر پای هوس‌های سیرنشده ، قربانی ساده‌ترین نیاز های زندگی میشه.
این مردم من هست، این جماعتیست که از من می‌خواهند آزاد باشم و حرف خودم را تکرار کنم،
مردمی که بزرگ‌ترین افتخارشون، نادیده گرفتن شرفی است که دمادم، آواز زنده بودنش را سر می‌دهند.
عادت کردیم به سکوت، عادت کردیم به بی تفاوت بودن،
نه، نمی خوام بگم خفه بودن رو خوب یاد گرفتم، خسته شدم از مردمی که حرف‌هایی رو نمی فهمن که سال‌هاست صورتم رو خراش می دن، دردهایی که سرتاپای خودم رو هر روز قربانی می‌کنند.
بیا دمی بنشینیم به صدای سکوت گوش دهیم
دمی خودمان را از تمام آنچه غریب است رها کنیم
بیا تمام آنچه را برایمان آرزوست
دشنامش دهیم
29 اردیبهشت 1390
چراغ ها خاموش,
پنجره ها بسته,
صدای شیون باد,
آدم های مست,
دروغ های زیبا
تنهایی
و حالا یک قطره اشک ویک سلام بی پاسخ...
تفاوت،اینجا باید ایستاد،به گذشته ای نگاه کرد که ساخته ام،به چیزی که نام مرا با خود همراه ساخته،حالا مساله اینجاست،آیا من همانی هستم که دیده اند؟کسی که شکست خورده است؟
خب،اینجا یک چیز مهم است،من ایمان دارم که آنچه درونم هست بسیار والاتر از چیزیست که دیگران می بینند،پس مشکل کجاست؟
چرا تمام افراد و مشکلاتی که وارد مرز زندگی من شده اند تجربه ی یکسانی را به من داده اند،با آنکه بسیار با هم تفاوت داشته اند،اگر از درون قضیه نگاه کنیم عذاب زیادی به من وارد شده،و اولین چیزی که به ذهن آدم میرسد مجرم شناختن مقابل است،با این روش بیشتر اشتباهات به مقابل وارد میشود و با نثار فحش ،درون خود را آرام میکنیم و با بیاد آوردن ،اشتباه چراغ آینده است دوباره شروع میکنیم،ولی ...
تکرار چیزیست که بارها شاهد آن بوده ام،پس روش دفاعی من برای مقابله با مشکلات نقص دارد،شاید گفت که روش درست است و شخص اعمال کننده نحوه ی اجرا را نداند،خب حرف به جایی است،
ولی به راحتی از محکم بودن آن میکاهیم،چند سال است که همین روش را مد نظر داشته ایم،و همیشه هم سعی برآن بوده است که به بهترین نحو آن را به انجام رسانیم ولی تکرار جوابی بود که گرفتیم پس،یا این روش اشتباه است یا این روش برا شخصیت من به جا نیست،
پس،دگر بس است،موقع تغییر است،باید روش دوم را انجام داد،ولی نه به طریقی که روش اول کاملا منسوخ گردد،روش این است که روش دوم پایه افکار میشود و در صورت کمبود از روش اول استفاده میکنیم،اما روش دوم،کاری است که مدتهاست سعی در عملی کردن آن را داشته ایم ولی به دلیل نبودن عنصری وجودی به انجام نرسیده است،عنصری که لازمه ی بودن انسانیت هست،
انسانیت ،خود وجودی ماست که بوسیله ی این عنصر به وجود خود اکتکا میکند،پس یکی دیگر از مشکلات هم ریشه یابی شد،تفاوت بین خود وجودی و خود اجتماعی مطلوب،
انسانیت را نباید با خود اجتماعی مطلوب یکی گرفت،انسانیت شخصیت آرمانی است،آرمان والای انسانی،چیزی که باعت افتخار خدا شد،ولی خود آرمانی مطلوب ،اجتماع دوست هست،حالا اگر اجتماع با فطرت خدایی فاصله داشته باشد این دو هم تفاوت خواهند داشت،
چند روز پیش یه چیز خیلی جالب برام پیش اومد ، یه کاری پیش اومد باید می رفتم جایی کار داشتم ولی پیاده بودم ، این وسط هم موقعیتی جور شد و یه نگاهی به زندگی مردم کردم و مثل همیشه نوع برخوردشون رو با زندگی رو می دیدیم
یه چیزی که همیشه برام جالب بود ، این بود که مردم زندگی رو خیلی جدی میگیرن ، خیلی بهش بها میدن ، اونقدر جدی دنبالش می کنن که بیشتر مواقع غرقش میشن ، توش گم می شن ، چیزی که هیچوقت نتونستم انجام بدم .
سال‌ها قبل، خیلی قبل‌تر از آنکه من بدانم چرا باید باشم.
در نقطه ای دور دور. دورترین نقطه ی زهنم ...
، در واهمه ای سرتاسر ابهام، چشمانم را پیدا کردند ...
حراسان گرد خود، همچون تکه ای خواب.
، در قصه‌هایی هزار تو.
پی آنکه مرا با خود می‌خواند.
چشمهایش سرتاسر درد بود
درد هایش هم قافیه با نگفته هایش ..
دستهایش اسم رهایی و اسمش همرنگ باران !
من گره می خورم به چشمهایت
تو ، فریب می خوری ، از چشم هایش
من ، اسیر نبودنت می شوم
تو ، غرق التماسش می شوی
من ، طاقتم می برد
تو ، چشمهایت خیس میشود
من ، اسمت را ، کنار خودم دفن می کنم
تو ، خودت را زیر سایه هایش ، گدایی میکنی
او هنوز گره خوردست به دستان من و شب ها به التماس من خودش را فریب میدهد !
من ، هنوز مانده ام چگونه تو خودت را در او گم کردی ...
ترسم آنقدر غرق در ماهیت وجود شوم که ابتدایی ترین مفاهیم انسانی ،برایم پدیده هایی سر تاسر تناقص و دروغ شوند !
متاسفانه دیگه نمی تونم به خودم اجازه بدم کم بیارم ، وقتمو تلف کنم ، ببازم ، دیگه نمی تونم ،باید تمام تلاشم کنم که این مسیر رو تا آخر طی کنم ، باید طی کنم باید
آدم اگه از خودش راضی باشه ، خیلی قویتر از این هست تا دیگران ازش راضی باشن .
خودتو قبول داری و اونقدر به توانایی هات ایمان داری ، که دیگه نیازی نداری شخصیتت رو به دیگران وابسته کنی .
اغلب افرادی که توی جمع اوج میگیرن ، برای این هست که از درون ضعیف شدن و نیاز بودنشون رو با دیگران ارضا می کنن و این خیلی بده ، چون همیشه وابسته هستی به غیر خود ولی فرض کن تنها کسی که بهش ایمان داری ، خودت و توانایی هات باشه ، چی می شه ؟
تو همیشه قوی هستی و هیچ عامل خارجی هم نمی تونه چیزی رو که داری ازت بگیره ، این یعنی توانایی و قدرت ، من بهش میگم امپراتوری رویا ، هرچیزی که دوست داری انجام میدی ، چون این تو هستی که تصمیم میگیری چی باشه چی نباشه ، عملا تاثیرات محیط بر روی رفتارت از بین می ره و تو میشی سلطان بلامانع عمل ، علمی که خودت صاحبش هستی ، عملی که خودت بهش وجودیت میدی .
آدم باید ذهنش رو خالی کنه ، نمی دونم چطوری بگم ، ولی این وسط یه سری چیزایی هستن که نمی زارن درست حسابی فکر کنم ، نمی زارن درست حسابی تصمیم بگیرم ذهن آدم همینه دیگه ، این وسط مال منم پر شده از چیزای الکی ، مثلا امروز صبح یه سر رفتم حموم ، توی حموم همش داشتم بحث میکردم در مورد یه چیزی ، چیزی که چند روز پیش برام پیش اومده بود ، انگار کل این مدت ذهنم من پر شده بوده از این چیزا ، به نظرت باید چیکار کنم ؟
دیروز یه چیزی به ذهنم رسید ، اینکه دوباره خودمو بدم دست منطقم و بذارم اون برام تصمیم بگیره ، اون دستور بده ، یاد حرف یکی از دوستام افتادم ، گفت برای تغییر خیلی باید سختی بکشی ، ولی یه چیزی هست که برام جالبه ، خودم خیلی خوب با چیزایی که دوست دارم بشم ، تغییر میکنم ، سریع کاری رو انجام می دم که درسته ، چیزی رو بدونم درسته بدون چون و چرا تبدیل به یه عادت می شه برام ، همینش برام احساس خوبی می یاره
انسان به مسیر زنده است ، ما آرزوهای زیادی داریم برای خودمون ، اهدافی داریم که همیشه سعی میکنیم بهشون برسیم ، دنیایی رو برای خودمون رسم میکنیم که همیشه سعی میکنیم ، زنده اش کنیم ، ولی این کافی نیست ،
یادته میگن ، خشت اول گر نهد معمار کج ، تا ثریا می رود دیوار کج ،
نباید مسایل رو ساده بگیریم ، کوچکترین اشتباهی ، زمینه ساز اشتباهات بزرگتر میشه ، و کم کم ما فراموش میکنیم که چه چیزهایی رو می خواستیم داشته باشیم ، سهل انگاری کردن ، ساده گرفتن ، نه برادر من ، این مسیری که داری میری ، با همین ساده بازی ها ، جواب نمی ده ، تو بخش بزرگی از دنیای خودت هستی ، تو چیزی هستی که تمام چیزایی که وجود ندارند رو معنی می کنی ، نه ، نباید ساده از کنار مسایل رد بشی ، از گذشته عبرت بگیر ، و فراموش نکن ، روزی اشتباهی کردی که دوست نداری دوباره تکرار بشه ، باید محکم باشی ، باید همیشه به آگاهیت اجازه بدی ، دستور بده بهت ، نباید چیزی رو که مال تو هست رو فراموش کنی ، حتی کلمه ها هم ، تاثیر دارند ، همیشه فکر کن ، ساده نگیر ،