فاصلی ای دور دور

شب و هست هنوز راحت می‌خوابیم، فارغ از پیرامونی که پر از تلاطم و مرگ است،

فارغ از شرفی که توی کوچه‌ها قربانی میشه هر لحظه، فارغ از مردمی که شرف خودشون رو توی این خیابون های سیاه، جا می زارن و گردنبند مدرنیزه رو به گردنشون می ندازن و خوشحال تا ابدیتی پر از پوچی آواز می خونن،

فارغ از گیسوانی که زیر پای هوس‌های سیرنشده ،  قربانی ساده‌ترین نیاز های زندگی میشه.

این مردم من هست، این جماعتیست که از من می‌خواهند آزاد باشم و حرف خودم را تکرار کنم،

مردمی که بزرگ‌ترین افتخارشون، نادیده گرفتن شرفی است که دمادم، آواز زنده بودنش را سر می‌دهند.

عادت کردیم به سکوت، عادت کردیم به بی تفاوت بودن،

نه، نمی خوام بگم خفه بودن رو خوب یاد گرفتم، خسته شدم از مردمی که حرف‌هایی رو نمی فهمن که سال‌هاست صورتم رو خراش می دن، دردهایی که سرتاپای خودم رو هر روز قربانی می‌کنند.

پازل های بدترکیب

می دونی چیه ، تو ذهنم یه چیز جدید داره شکل میگره ،

از ۲ روز پیش که مجبورش کردم ایده ها و افکار و افرادی رو که فقط بیهوده انرژی رو اتلاف میدن ،حذف کنم، کلی ذهنم آزاد شده ، البته ناگفته نماند ،این یه عادت قدیمی هست ، و تا بخواد از ذهن آدم بیرون بره ، طول میکشه ، ولی بذار از این ایده ی جدیدم بنویسم ،

چیزی که یه زیر بخش از کل فکرام توی سال های گذشته میشه ، بخشی از شخصیت برتر ، ولی یعنی چی ؟

یه ایده ی ساده هست که میگه ، برای ابر مرد شدن دیگه نیازی به پول و قدرت زیاد نیست ، نمی خواد سوپر من یا بت من باشی ، اگه بتونی احساسات جوامع رو با خودت همسو کنی و ایده ها و افکار خودت رو با کمک نقاط ضعف و قدرت اونا جلو ببری ، حالا بستگی به قدرتت داره ، تبدیل به یه شخص قوی می شی که خیلی زود می تونه قدرت زیادی کسب کنه ، می تونی با کنترل غیر مستقیم افکار اطرافیانت ، و هم سو کردنشون با ایده هات ، و رهبری کردن احساسات و علایقشون ، به نوعی برای رسیدن به هدف خودت استفاده کنی!