ترانه

َشاید دوباره ساختمت ، 

 از میان انبوه کملاتی که در ذهنم جای گرفته اند ، 

ترانه ای نو و رقص آور

با آهنگی که خودم باید بنوازمش

در انبوه کلماتی که بی اراده به تو ختم می شوند .

هر بار که خواستم بخوانم  ، باخته ام ،بازنده ای بیش نبوده ام

و شاید سایه ای از ترسی کهن ، مرا حلقه کرده است و من با جهالتی متفکرانه ، خودم را برنده می خوانده ام .

قطعه ای نو ، خالی از غرور و تکبر ، ترانه ای شاد و در میان ، تفکری عمیق به ژرفای دنیا هایی که در آن متولد شده ام .

حرفی آنقدر کهنه ولی ، جوانه ای نو ، 

درنگی برای جدا شدن از سردی ابدی از تکرارهای احمقانه

باید تو را از نو بسازم ،باورم کن 

...

یه جور شبیه به پوچی بود ، می دونستم که چیکار باید کنم ولی نمی تونستم بلند بشم ، کل بدنم یه حس سرد و کسالت بار بود ، بیشتر که فکر کردم دیدم گم شدم ، توی مسیر های مختلفی که نمی دونستم کدومش واقعا درست هستن ...

واقعیت

احمقانه ترین داستان های تاریخ را از حفظ شده ام ،
احمقانه هایی که اخلاق و شرافت را همیشه مهمترین عنصر برای زنده بودن در نظر گرفته اند ،
احمقانه هایی که به جای آنکه مرا در میان مسیری پر از شگفتی به جلو ببرند ، از من بره های ساخته اند برای دیگران
، راستش ، هر چه فکر می کنم می بینم ، اخلاق و شرافت احمقانه ترین قوانین برای زندگی کردن در مکان هایی هست که همه تصمیم گرفته اند زندگی کنند و فقط زندگی کنند ! 
فکرش را که میکنم ، باید کمی دوباره مثل کودکی ، دوباره حرف زدن را یاد بگیرم ، ذهنم پر از جمله های و پند های احمقانه اند !

داستان نویسی

یه شخصیت برای اینکه بتونه وجود بیاد ، باید خلق بشه ، نوشته بشه ، توی زمینه های مختلف ، حرکت کنه تا بتونه با دنیای واقعی ارتباط برقرار کنه ، 

همینکه توی ذهن هست ، دلیلی به خوب بودنش نمیتونه باشه ، باید نفس بکشه ،