تفاوت،اینجا باید ایستاد،به گذشته ای نگاه کرد که ساخته ام،به چیزی که نام مرا با خود همراه ساخته،حالا مساله اینجاست،آیا من همانی هستم که دیده اند؟کسی که شکست خورده است؟
خب،اینجا یک چیز مهم است،من ایمان دارم که آنچه درونم هست بسیار والاتر از چیزیست که دیگران می بینند،پس مشکل کجاست؟
چرا تمام افراد و مشکلاتی که وارد مرز زندگی من شده اند تجربه ی یکسانی را به من داده اند،با آنکه بسیار با هم تفاوت داشته اند،اگر از درون قضیه نگاه کنیم عذاب زیادی به من وارد شده،و اولین چیزی که به ذهن آدم میرسد مجرم شناختن مقابل است،با این روش بیشتر اشتباهات به مقابل وارد میشود و با نثار فحش ،درون خود را آرام میکنیم و با بیاد آوردن ،اشتباه چراغ آینده است دوباره شروع میکنیم،ولی ...
تکرار چیزیست که بارها شاهد آن بوده ام،پس روش دفاعی من برای مقابله با مشکلات نقص دارد،شاید گفت که روش درست است و شخص اعمال کننده نحوه ی اجرا را نداند،خب حرف به جایی است،
ولی به راحتی از محکم بودن آن میکاهیم،چند سال است که همین روش را مد نظر داشته ایم،و همیشه هم سعی برآن بوده است که به بهترین نحو آن را به انجام رسانیم ولی تکرار جوابی بود که گرفتیم پس،یا این روش اشتباه است یا این روش برا شخصیت من به جا نیست،
پس،دگر بس است،موقع تغییر است،باید روش دوم را انجام داد،ولی نه به طریقی که روش اول کاملا منسوخ گردد،روش این است که روش دوم پایه افکار میشود و در صورت کمبود از روش اول استفاده میکنیم،اما روش دوم،کاری است که مدتهاست سعی در عملی کردن آن را داشته ایم ولی به دلیل نبودن عنصری وجودی به انجام نرسیده است،عنصری که لازمه ی بودن انسانیت هست،
انسانیت ،خود وجودی ماست که بوسیله ی این عنصر به وجود خود اکتکا میکند،پس یکی دیگر از مشکلات هم ریشه یابی شد،تفاوت بین خود وجودی و خود اجتماعی مطلوب،
انسانیت را نباید با خود اجتماعی مطلوب یکی گرفت،انسانیت شخصیت آرمانی است،آرمان والای انسانی،چیزی که باعت افتخار خدا شد،ولی خود آرمانی مطلوب ،اجتماع دوست هست،حالا اگر اجتماع با فطرت خدایی فاصله داشته باشد این دو هم تفاوت خواهند داشت،
اراده،عنصری است که فکر را متولد میکند،همان چیزی که من زیاد بهره ای نبرده ام،ولی چیزی را فراموش کرده ام،اراده هنگامی ساخته و محکم میشود که هدف در میان باشد،ولی آیا مشکل من نبود اراده هست یا نبود هدف یا اینکه این میان چیزی جامانده است؟
19 تیر 1390