مرا با خودت ببر

مرا با خودت ببر ، اینجا که من هستم ، همه چیز به طرز عجیبی می خواهند حرف هایم را خفه کنم
همه چیز به طور عجیبی مرا از خودم گم می کنند .
مرا با خودت ببر به سرزمینی دور ، جایی که هیچکس دیگران را معنی نکنند
هر کسی خودش باشد
دستانم را بگیر ، از این شهر جدایم کن
خسته ام از این راه

تلاش

یه کار خوب همیشه نباید برنامه ی قوی و سرمایه ی خوبی داشته باشه ، 

یه کار خوب می تونه از یه فکر خیلی ساده شروع بشه ، فقط تنها چیزی که اون رو متمایز می کنه ، تلاش و زحمتی هست که باهاش می آد 

اگه تلاش و زحمت و بی خوابی نباشه ، هیچ تفاوتی با یه اتفاق پیش پا افتاده  توی زندگی ما نمی کنه ...

وطن

وطن ، تو همراه غریبانه‌ترین ترانه‌ها را برایم نواختی

تو همیشه ، دردهایت تنم را به لرزه می‌انداخت

تو همیشه ، مرا با تمام نا امیدی به جلو می‌بردی

وطن ، سرتاسر من ، روزی جزئی از تو خواهد بود ، چه جسمم ، چه روحم

تمام من ، برای به اوج رسیدن با تو ، لحظه شماری می کنند

وطن ، لحظه ای نیست که دردهایت ،نفس‌هایم را حبس نکند ...

تو همواره غریبانه ترین ترانه ها را برایم می نوازی و من چه عجیب ، مست بودنت شده ام ..

8 اردیبهشت

در سرابی از درد ، من هر روز حرف هایم را برایت می نوشتم ، به امید روزی که برگردی ..

زمان میگذشت و تو بر نگشتی  و من همیشه حرفهایم را برایت مینوشتم

روزها مثل تکه های از یک مفعوم گیج و مبهم ، تند تند از ذهنم می گزرند و من تو را ملتمسانه خواهم هاست ...

 یک سال بزرگتر شدن ، شاید هم یک سال پیرتر شدن  ، 

مثل همیشه حرفهایم را با دردی غریب شروع خواهم کرد تا شاید روزی پیدایش کنم ، کسی را که هرگز نخواهم فهمید که چرا اینگونه دنبالش بوده ام .

8 اردیبهشت ، تولد خودم مبارک ...

اشتباه

سر جمع شاید چند دقیقه ای بیشتر طول نکشد ..

شاید هم یک سلام کافی بود..

من و تو آنقدر از هم دوریم که نه من آنچنان که باید ، تو را به عشق خواهم خواند و نه تو مرا به فراموشی خواهی خواند  ... 

هر دو از دنیاهایی دیگر بودیم که به اشتباه ، به ، با هم بودن عادت کرده ایم ...