وبلاگ شخصی علی زمانی

ذهن به موازات مستی غریب به خواب رفته بود.

مثل حرف نبود که گفته شود، بیشتر شبیه به شبه بود، سایه‌هایی پشت سر هم و ابهام آمیز، پر از خواب.

روباهی از جنس کاغذ و دستی سرتاسر بوی عطر.

برکه ای پر از مرگ و اتاقی خالی از بودنش.

دختری آشفته در کوچه ای و من جادوگری مهربان.

چشم‌هایی سیاه و موهایی بلند، شهوتی از درون و من سرزمینی تازه فتح شده.

بوسه ای بر گونه‌هایش و او سکوت،