وبلاگ شخصی علی زمانی

باز تو آمدی از پشت دنیایی مبهم ، از جایی که سایه ها برای برنده شدن امید به زندگی دارند ،

تو از جنس ابهام بودی ، از جنس تردید های همیشگی ، از چیزی که باید باشد ولی نیست

این بار قصه مبهم تر از آنست که صورتش را پیدا کنم

یاد دور می افتم ، یاد قصه ای از نو بودن ، یاد تمام حادثه های زنده شده

یاد تو ، یاد چیزی که باید باشی ولی نبودی ، یاد دستانم که تو را التماس می کردند ، یاد گم شدن های همیشگی

با تو آغازم نبود ، من از نو تو را به تصویر می کشم ،

دیوار ها دوباره بلند شده اند .گوشهایم مردمان پشت دیوار را خوب نمی بینند .

گویی خواب رفته باشم ، گویی آنها همیشه هستند و این من هستم که به عمد ، از این بلندها لذت می سازم

دیگر حتی سپیدی هایش هم تکراری هستند . از جنس تمام حرف های همیشگی ، از جنس حرف هایی که مرا به بودن التماس می کردند .

و باز و باز ، من گم شدم ، با آنکه مسیر را دانستم

گویی از لذت گم شدن بیشتر امید دارم .

من که هستم ؟ اینجا بودن من هست ؟ نام تو مرا به وسوسه می انگارد ؟ دلم حراس میخواهد ، رهایی از سکون

دستانم خشک شدند و من هنوز دست از التماس تو برنداشته ام .

باید تو را از همیشه بودند رها کنم

چشمهایم اندکی نور می خواهند . اندکی رهایی ، اندکی خودم

من پیشانیم را گم می کنم ، برای لحظه ای هوس از جنس هیچ

و باید خفه ماند ، آنکه مرا به نبودن وادار میکنم ، همان صورتیست که مرا بی واهمه گم می کند . دلم تردید نمی خواهد ، من برای تو بوده ام ، برای چشمهایت ، مرا ببوس ، برای آخرین بار

سوزش تنهایی پلکهایم را وسوسه می کنند به بازگشت

دلم حراس می خواهد ، صورتت دیگر برایم آشنا نیست ،

مسیری که تو مرا وسوسه کردی ، برای تو می خواند ، اسم تو ، تمام دلخوشیهایم هست .

دستانم مشت ، پیشانیم خاک ، در دلم حرفی بزرگ

تو را پیدا می کنم ، حتی برای هزار باری که به عمد ، دستانت را رها کردم ، آنقدر امید دارم ، که می دانم هنوز دلتنگی صورتت مرا بهانه می کنم ،

می آیم ، آنچنان مست ، کاسه ی دری به دست